विश्वास

हरवला होता तो तेव्हा

तोच तो ...विश्वास..

माझ्यावरचा माझ्यातला

स्वाभिमानाचा तो ध्यास

भोवताली मुखवटे

दाटलेला मिट्ट अंधार होता..

गर्तेत मीच माझ्या

खोलवर पाय रुतत होता..

सूरांचा बेसूर आक्रोश

रंग फिसकटलेले

शब्दांची भयाण शांतता

अश्रू पापण्यात सुकलेले

शून्य नजरेत अचानक

मंद प्रकाश मिणमिणला

ताणलेल्या डोळ्यांना

ओळखीचा "तो" दिसला..

अश्रुंना थोपवणे आता

जमलेच नव्हते..

"त्या"ला जाब विचारणे

सुचले नव्हते..

हात धरून त्याचा

पुन्हा गुढी उभारली

फिरुन नव्याने मी

मला मिठी मारली..

स्पंदनांच्या लयीत आता

बंदिस्त तो माझा 'विश्वास'

त्यावरच उभी दुनिया

जगण्याचा तो श्वास...

विनिता धुपकर